Ik ontmoette Walen die wíllen werken

 

We zitten met Balls & Glory volop in een proefproject binnen Lunch Garden. Voor onze Nederlandse lezers: Lunch Garden is in België zowat de brasserie-keten van je jeugdnostalgie — een selfserviceketen waar hele families doorheen hun leven in touch blijven met kroketten, vol-au-vent, zeesteaks & meer. Balls & Glory draait daar een Kitchen-in-Kitchen: een soort kleine satellietkeuken, ingebouwd in hun bestaande zaak. Compact, gezellige keukensfeer & absurd lekker eten van uw nederige columnschrijver 😊.

Na Mechelen was Bierges aan de beurt. Bierges: een plek waar Vlamingen vooral aan pretpark Walibi denken, maar waar dus onze ballen voor het eerst officieel de taalgrens overstaken.

En zoals altijd bij nieuwe projecten heb ik die goeie — of kwalijke — masochistische gewoonte om volledig all-in te gaan. Je kent het wel: operationeel kopje onder. Eindeloos stickertjes van dat net aangekomen porselein peuteren, koelkasten vullen terwijl iemand de voegen nog staat te kitten, de eerste stoempen draaien, de eerste ballen bakken, je eerste shift overleven en dan ook nog die afwas wegwerken — zweet, twijfel, kleine triomfen, smalltalk en die ongelooflijke mensen om je heen.

Elke keer opnieuw kan ik weer versteld staan van hoe hard we eigenlijk werken in de horeca.

Hard werken stopt niet aan de taalgrens

In Vlaanderen kregen we de voorbije weken in de media een vrij karikaturaal beeld van Wallonië. De reportage over Verviers deed velen weer geloven dat “daar alles trager, losser, luier & minder hard” zou gaan. Maar wat ik zag in Bierges, in onze eigen Kitchen-in-Kitchen, was het tegenovergestelde van dat cliché. Ik ontmoette Walen die willen werken.

Geen beetje — maar hard. Met plezier. Met vakmanschap.

Zeven collega’s die samen met mij tot laat in de avond staan te knokken. Die zin hebben om te bouwen aan iets nieuws. Die even moeilijk personeel vinden als wij, even vaak vacatures open hebben en even hard de schouders zetten onder een sector die fysiek, mentaal én organisatorisch onder druk staat — zeker met de gekke eindejaarsperiode.

Maar ik werd instant— en dat gebeurt zelden — wat overmand door kwaadheid. Ik moet opletten hoe ik dit formuleer, want het is genuanceerd — maar het blijft wringen. Hoe kan het dat mensen die zó hard werken, die laden, lossen, koken, buffetten vullen & afbreken, die tot laat doorgaan en vroeg opstaan, tóch slechts tientallen euro’s meer per maand overhouden dan wie ervoor kiest níét te werken?

Ik heb het niet over mensen die niet kúnnen werken — die moeten we beschermen.

Ik heb het wél over de onterechte achteroverleuners in ons systeem.

Voor mij voelde het oneerlijk, zeker gezien het gigantische aantal openstaande vacatures.

De rit naar huis

Toen ik die avond van Bierges naar Molenbeek reed — half twaalf ’s avonds, na een dag die om vijf uur ’s ochtends begon — rij ik Brussel binnen: duizenden lichtjes & brede lanen, ik voel me telkens opnieuw in Nightrider. Ik passeerde een rij peperdure wagens met CD- (corps diplomatique) nummerplaten aan de Brusselse instellingen.

Achter die ramen wordt beslist over btw, arbeidsmarkt, groeimodellen. Zouden ze beseffen hoe hard & hoe graag we met z’n allen werken, dacht ik zo.

Want horeca is een vak. Een roeping. Een sector die draait op mensen die soms té weinig krijgen voor de waarde die ze leveren.

We bengelen achterop in de loonschalen & staan voorop in het lijste van jobs die niet ingevuld raken...

Maar toen ik deze week met een goeie vriend sprak — intussen 50, een indrukwekkende mediacarrière achter de rug, hoge kwalificaties, nú op zoek naar een nieuwe uitdaging — besefte ik opnieuw hoe scheef ons beeld van “de arbeidsmarkt” soms is. We blijven herhalen dat er massa’s openstaande vacatures zijn die “niemand wil invullen”, alsof het probleem vooral bij werkzoekenden ligt. Maar dat klopt niet met de realiteit die ik in zijn zoektocht zag: wél willen werken, wél waarde brengen, maar tóch vastlopen in systemen, verwachtingen en mismatch. Dat zette me stevig aan het denken. Hoe krijgen we dat opgelost?

Verplichte horeca-dienst invoeren in het hoger onderwijs?

Ik, die zoveel meer voldoening krijg van produceren dan van consumeren.

En dat terwijl ik opnieuw aan die pombak in Bierges stond.

En Walen ontmoette die willen werken.

Geen karikatuur. Geen politiek symbool.

Maar collega’s. Medemakers.

 

-

Ik blijf niet graag hangen in negativiteit.(nav. van mn vorige coumn) maar  ja, er is een beslissing  over de btw in de horeca — een beslissing van de nieuwe Belgische regering-De Wever, die ervoor kiest het btw-stelsel niet te uniformiseren tussen maaltijden ter plaatse en meeneemmaaltijden.