Lunch Garden: het failliet van Belgische gezelligheid (en van de middenweg)?

Het bericht dat Lunch Garden binnenkort failliet gaat, voelt alsof een stukje Belgische cultuur verdwijnt. Ik lees het met pijn in het hart. Voor velen was het dé plek waar je na een dagje shoppen of een zondagse uitstap ging genieten van een vol-au-vent of stoofvlees met friet. Geen gedoe, geen haute cuisine, gewoon lekker eten voor een schappelijke prijs. Toch blijkt dat concept anno 2025 niet meer te werken. En dat stemt tot nadenken.

Laten we eerlijk zijn: Lunch Garden is niet zomaar gevallen. Het was zwaar van zijn pluimen verloren -ondanks de (geslaagde) re-modeling van enkele zaken & de catchy marketing. Het faillissement laat pijnlijk zien hoe moeilijk de horeca het vandaag heeft. De sector lijkt een slagveld te zijn geworden met aan de ene kant fastfoodketens die je voor minder dan 10 euro bedienen, en aan de andere kant de gastronomische toprestaurants waar je makkelijk een maandsalaris achterlaat. De middenweg – betaalbaar, gezellig en degelijk eten – lijkt steeds verder weg te zakken in de modder. 

Het bestaansrecht van de die zaken zit volgens mij in 3 peilers:

- je eet er goedkoper dan als je zelf zou koken

- je eet er lekkerder dan als je zelf zou koken

- je slaat er een babbeltje met mensen 

Lunch Garden (en hamburgerketen Quick ook trouwens) zijn beide ontstaan eind jaren ‘60, een tijd waarin het idee van grootschalige eetgelegenheden met een breed publiek net opkwam.Beiden onder de hoed van GB.  Lunch Garden , toen resto-GB werd opgericht in 1966, geïnspireerd door zelfbedieningsrestaurants in Scandinavië. Het concept? Betaalbaar comfortfood, gericht op gezinnen en dagjestoeristen. Ze vulden een unieke niche in: Quick als de Belgische McDonald's-killer en Lunch Garden als de plek voor klassieke Belgische maaltijden. Samen weerspiegelden ze de eetcultuur (én toegankelijke luxe?) van een hele generatie.

Wat Lunch Garden vroeger goed deed, voelt nu als een concept dat tussen wal en schip valt.

Een deel van dat probleem ligt in de veranderende samenleving. Investeringen in ketens als Lunch Garden worden vaak geleid door grote investeringsfondsen die snelle rendementen verwachten, zonder echt te begrijpen wat het merk nodig heeft om te blijven bloeien. Ze knijpen de laatste marge eruit of bereiden voor op een verkoop, maken de keuken eenheidsworst en vergeten waar een keten als Lunch Garden écht voor stond: eenvoud, comfort en een gevoel van thuiskomen. Geen wonder dat klanten afhaken als de ziel van een zaak wordt uitgehold of opgesmukt.

Toch zit het probleem dieper. Het verschil tussen “eten” en “uit eten gaan” wordt steeds groter. Je kan kiezen tussen een fastfoodburger aan een belachelijk lage prijs of een avondje sterrenrestaurant dat pijn doet in je portefeuille. Maar waar zijn de plekken gebleven waar je gewoon even ongedwongen kon tafelen? Waar je voor een faire prijs een lekkere, authentieke maaltijd kreeg zonder opsmuk? Lunch Garden was jarenlang dat antwoord. Maar de kloof groeit, en nu blijft de middenklasse van de horeca achter met een lege tafel.

Wat daarbij vergeten wordt, is dat horeca niet alleen om eten gaat.

Het is ook een werkgever van duizenden mensen en een plek van ontmoeting, verbinding, gezelligheid. Lunch Garden bood werk aan generaties mensen die met trots hun schort aantrokken. Wat blijft erover als we steeds verder gaan richting schaalvergroting en robotisering? Een sector die ooit drijvend was op persoonlijk contact en passie dreigt te verworden tot een uitgeknepen spreadsheet van de laagste kosten en hoogste marges.

En dan is er nog de vraag: hoe kan een “huis van vertrouwen” als Lunch Garden relevant blijven? Want ja, we kunnen nu allemaal wijzen naar stijgende prijzen, een veranderende klant of slechte keuzes in het verleden, maar misschien was het merk ook gewoon… moe. Hoeveel innovatie heeft een keten als deze nodig om overeind te blijven? Moeten we veranderen om te blijven bestaan, of hadden ze juist moeten teruggrijpen naar hun roots?

Het verdwijnen van Lunch Garden voelt als een einde van een tijdperk.

Het is meer dan het failliet van een keten; het is een symptoom van een bredere trend. Een waarin keuzes in de horeca zwart-wit worden: goedkoop of absurd duur. En waarin snelle winsten voor investeerders belangrijker lijken dan de rol van horeca als hoeksteen van onze maatschappij.

Als ondernemer én liefhebber van de Belgische keuken raakt dit me.

Ik droomde er ooit van om met Balls & Glory een shop-in-shop bij Lunch Garden te openen – een samenwerking die had kunnen werken.

Want eerlijk? Slow food kan best mainstream zijn. Betaalbare gezelligheid hoeft niet onhaalbaar te zijn. Maar dan moeten we durven investeren in meer dan alleen spreadsheets.

Voor mij is Lunch Garden een symbool van wat horeca kan zijn: een plek waar iedereen welkom is, zonder pretentie. Laten we dat idee niet vergeten, ook al sluiten de deuren deels of helemaal. Het is een tijdperk dat we niet zomaar mogen laten verdwijnen.

Wim Ballieu

mailto: wim@ballsnglory.com