Veerkracht tijdens deze covid-crisis.

De weg hiernaartoe verliep niet zonder slag of stoot. Gelukkig is Wim iemand die veerkrachtig en vastberaden is! Zijn missie? Het culinair erfgoed van België bewaken, en misschien zelfs klaarstomen voor morgen.

Benieuwd naar het resultaat van een half jaar platliggen, waarom zijn catering- en traiteursbedrijf Afin een goede leerschool was of waarom de lockdown eigenlijk een boeiende periode is? Kijk of luister dan nu naar het inspirerende gesprek!

‍Wim Ballieu: “Iedere pagina die we schrijven, is uiteindelijk toch maar een pagina in dat geschiedenisboek. Wat je vandaag ervaart als een superbelangrijk hoofdstuk, zal binnen tien jaar niet meer zo belangrijk zijn.”

‍

Wim Ballieu, Oprichter van Balls & Glory, is iemand met ballen – gehaktballen! Balls & Glory combineert het beste van zijn twee werelden: de boerderij van zijn grootouders en de slagerij van zijn ouders enerzijds en zijn passie voor lifestyle anderzijds. De weg hiernaartoe verliep niet zonder slag of stoot. Gelukkig is Wim iemand die veerkrachtig en vastberaden is! Zijn missie? Het culinair erfgoed van België bewaken, en misschien zelfs klaarstomen voor morgen.

Doorheen zijn carrière heeft Wim zijn impulsiviteit weten te vertalen in formules, zoals foodcost calculaties. “Ik heb het papierwerk leren zien als iets essentieels om de beslissingen die ik nu maak goed af te wegen. Zo laat ik die onzekerheid verdwijnen, want mijn beslissing is onderbouwd.” Verder heeft hij ook geleerd dat hij pas gelukkig kan zijn als hij 50% kok en 50% ondernemer is. Dit zijn de drie kantelmomenten die hem gemaakt hebben tot de ondernemer die hij vandaag is:

Een zware val als eyeopener

Op zijn achttiende vluchtte Wim van de ‘saaie’ slagerij van zijn ouders naar het hippe restaurant aan het Roger Raveel Museum. Hij was daar helemaal in zijn nopjes, want food werd gecombineerd met lifestyle. Op die bewuste dag vroeg een klant aan hem of ze al op het terras konden zitten. Dat was helaas nog niet aan de orde, want de terraskussens lagen nog boven. Impulsief als hij was (en nog steeds is), haalde hij een ladder tevoorschijn en klom hij naar boven om de terraskussens te halen. Je kan het al raden: de ladder schoof weg en Wim maakte een zware val. “Dat ging in drie seconden van ‘we gaan ervoor zorgen dat die klanten een kussentje hebben’ tot ‘op de grond, ijskoud, benen niet meer kunnen bewegen, richting UZ’.” In het UZ Gent kreeg hij te horen dat zijn eerste lumbale wervel, en dus zijn rug, gebroken was …

“Dat ging in drie seconden van ‘we gaan ervoor zorgen dat die klanten een kussentje hebben’ tot ‘op de grond, ijskoud, benen niet meer kunnen bewegen, richting UZ’.”

Dat resulteerde in een half jaar platliggen, en dat in de fleur van zijn jeugd: “Ik had duizend-en-één plannen, en daar lig je dan ... Voor mij was dat superingrijpend!” Hij heeft toen moéten stilstaan – of beter gezegd stilliggen – en begon na te denken over wat hij eigenlijk wil in het leven. Na zijn revalidatie was hij nog niet voldoende aangesterkt om terug in het restaurant te werken. Daarom ging hij het wat rustiger aan doen, en dat in de slagerij van zijn ouders: “Ik ging gewoon vanuit de slagerij af en toe wat catering buitenshuis doen. Ja, en dan zes maanden later waren we met tien man op de baan, zeker met drie camionnetten. Het idee om het dan rustiger aan te doen en het voorzichtig op te bouwen is niet zo goed gelukt!” En zo zag Afin, zijn catering- en traiteursbedrijf, het levenslicht!

Door op zo’n jonge leeftijd zijn rug te breken kan hij nu wel goed relativeren: “Iedere pagina die we schrijven, is uiteindelijk toch maar een pagina in dat geschiedenisboek. Wat je vandaag ervaart als een superbelangrijk hoofdstuk, zal binnen tien jaar niet meer zo belangrijk zijn.” Iets om in het achterhoofd te houden tijdens deze tweede lockdown!

Afin, een goede leerschool

Zijn catering- en traiteursbedrijf Afin werd een groot succes en groeide razendsnel! Hij voelde intuïtief aan dat er meer nodig was om Afin gezond te laten groeien en koos ervoor om Kmo Excellence te studeren aan de Vlerick Business School. Zo kreeg hij een klare kijk op de zaken: “Wij hadden evenementen waar we keiveel aan verdienden en we hadden er waar we keiveel aan verloren. En eigenlijk waren degene die we graag deden, waar we aan verloren en degene die we niet graag deden, waar we aan wonnen.” Net op het moment dat hij strategische beslissingen wou nemen op basis van die cijfers brak de financiële crisis van 2008 aan, en toen was het simpel: ofwel overkop gaan, ofwel fusioneren met Gourmet Invent. Zo dook hij vol enthousiasme in een nieuw avontuur. Helaas moest dat enthousiasme al snel plaatsmaken voor ontgoocheling: “Ik kan niet creatief zijn als ik niet kan ondernemen. Ik ben veel meer ondernemer dan ik dacht.”

“Ik kan niet creatief zijn als ik niet kan ondernemen. Ik ben veel meer ondernemer dan ik dacht.

Na één jaar had hij door dat dit het niet ging worden. Zijn initieel plan was om nog twee jaar op zijn tanden te bijten om de financiële impact te beperken, maar al snel werd duidelijk dat zijn bedrijf niet kon functioneren als hij zélf niet gelukkig was. Hij stuurde dan maar een brief naar Gourmet Invent om te melden dat hij ermee ging stoppen, en zo zat hij tegen Kerstmis al thuis. Zijn plan? Een sabbatical nemen! “In januari ben ik drie weken met Ruben, een jeugdvriend van mij die nu het restaurant in Gent runt, naar Kopenhagen getrokken. In de Nordics is het heel leuk om te zien dat mens, natuur en ondernemerschap mooi mixt. En ik had zoiets van: ja, dát is wat ik wil!” Hierna schreef hij zijn businessplan voor Balls & Glory, maar besliste om de boot nog even af te houden: hij dacht maar één keer in zijn leven de kans te krijgen om een sabbatical te nemen. Tot hij een telefoontje van Woestijnvis kreeg met de vraag of hij het bakprogramma ‘Goe Gebakken’ op VIER wou presenteren … Hij kon niet anders dan instemmen en ging dan ook maar van start met Balls & Glory. “Mijn sabbatical heeft welgeteld drie maanden geduurd.”

Herbronnen tijdens de lockdown

Hoewel het klote is om opnieuw de deuren te sluiten, ziet Wim de lockdown als een boeiende periode. Hij stelt zich de vraag: wat zijn andere manieren om mensen met elkaar in contact te brengen? “Sociaal contact mogelijk maken is deel van mijn metier. Het is food & hospitality, Balls & Glory. Al denk ik dat het de komende maanden enkel over de ballen zal gaan!”

Hij ziet de lockdown ook als een moment om (in zijn geval opnieuw) stil te staan, ditmaal bij zijn maatschappelijk rol: “We gaan nu ook tijden ingaan waar de meerwaarde van je bedrijf niet in EBITDA (Earnings Before Interest, Taxes, Depreciation and Amortization) uitgedrukt wordt. Nu zou ik heel graag een lijntje eronder hebben: Wat is onze maatschappelijke impact nu eigenlijk? Doen we eigenlijk wel iets goed voor de wereld? Dat heeft ook een waarde, en veel meer dan die EBITDA.” Het wordt al snel duidelijk dat Wim iemand is die focust op de maatschappij, eerder dan op het individu. Dat weerspiegelt ook in zijn droom die tweeledig is en samenhangt met zijn bezorgdheden: hij wil iets doen aan het feit dat bepaalde ambachten verdwijnen én hij wil iets doen aan de miserie waarmee boeren te maken krijgen (grond die droger wordt, oogsten die meer mislukken …). “Eigenlijk droom ik gewoon van een toekomst waarin we duurzamer omspringen met zowel mensen als middelen als de natuur. Ik denk: we gaan dat écht kunnen! Dus ik hoop echt dat ik daar dan een onderdeel van kan zijn!”

‍

Tot slot geeft Wim nog enkele wijze woorden mee aan horecaondernemers: “Laat je niet zot maken door een ander en probeer te doen waar je zélf goesting in hebt. Ik ben zelf ook iemand die tien jaar lang altijd naar anderen gekeken heeft: Wat gebeurt er in de andere steden? Wat doen anderen, dus wat kan ik dan ook doen? … Doe je eigen ding, want je eigen identiteit wordt heel boeiend – zéker als je met horeca en lifestyle bezig bent. Er is zo een tijd geweest: of je nu in een restaurant in New York zat of in Kopenhagen, dat was allemaal van dat steigerhout en allemaal dezelfde gerechten zelfs. Dan denk ik: wees toch gewoon jezelf en doe wat je zelf voelt dat goed is. Volg je eigen pad … en neem mensen mee op je pad – ook niet onbelangrijk!”